Τι απαντά η Εθνική Βιβλιοθήκη στην αντίδραση των κληρονόμων του Λευτέρη Βογιατζή που προκάλεσε η δωρεά του αρχείου του

Η απόφαση της συντρόφου του Λευτέρη Βογιατζή, Ειρήνης Λεβίδη, να δωρίσει το πολύτιμο αρχείο του σκηνοθέτη στην Εθνική Βιβλιοθήκη προκάλεσε την αντίδραση των κληρονόμων του. Η Εθνική Βιβλιοθήκη δηλώνει ότι έχει αποδεχθεί την σημαντική δωρεά, χωρίς προς το παρόν να έχει συναφθεί συμφωνητικό. Συγκεκριμένα, όπως αναφέρεται σε επιστολή του δικηγόρου και νομικού εκπροσώπου των κληρονόμων του Λευτέρη Βογιατζή, η απόφαση της Ειρήνης Λεβίδη προκάλεσε την αντίδραση των νόμιμων κληρονόμων του σκηνοθέτη, των παιδιών του αδελφού του, Σταμάτη Βογιατζή -Παναγιώτη Λόταρ Βογιατζή και Μαρία Ιζαμπέλα Τσακ. Να σημειωθεί ότι δεν έχει βρεθεί διαθήκη που να έχει συνταχθεί από τον Λευτέρη Βογιατζή.

Το πολυβραβευμένο μιούζικαλ «A Chorus Line»

Palladium

http://www.londonpalladium.org

«Α Chorus Line». Εργο με μακρόχρονη θητεία στο Μπροντγουέι, το πολυβραβευμένο μιούζικαλ «A Chorus Line» παρουσιάζεται σε νέα παραγωγή στο θέατρο του Αντριου Λόιντ-Βέμπερ, για πρώτη φορά μετά τη λονδρέζικη πρεμιέρα του το 1976. Γραμμένο από τον Τόνι Μπένετ και σε μουσική του συνθέτη Μάρβιν Χάμλις, ο οποίος πέθανε πριν από ένα χρόνο, το έργο στρέφεται στους «αφανείς ήρωες» των μιούζικαλ, τους νεαρούς χορευτές και τραγουδιστές που πλαισιώνουν τους διάσημους πρωταγωνιστές των μουσικών παραστάσεων. Την παράσταση σκηνοθέτησε ο έμπειρος Μπομπ Εϊβιαν, ο οποίος είχε χορογραφήσει την αρχική παράσταση (η τωρινή χορογραφία είναι της Μπάαγιορκ Λι). Μεταξύ των πρωταγωνιστών είναι ο Τζον Πάρτριτζ, η Σκάρλετ Στράλεν, η Βικτόρια Χάμιλτον-Μπάριτ, η Λι Ζίμερμαν και ο Γκάρι Γουντ.

«The Pride» του Αλέξι Κέι Κάμπελ

Τrafalgar Studios

http://www.thepridewestend.com

«The Pride». Το έργο του Αλέξι Κέι Κάμπελ, που πρωτοανέβηκε το 2008 και κέρδισε το βραβείο Ολίβιε, εστιάζει στην τεράστια αλλαγή που σημειώθηκε στη Βρετανία όσον αφορά στην κοινωνική στάση απέναντι στην ομοφυλοφιλία, αντιπαραβάλλοντας τη δεκαετία του ’50 με τη σημερινή εποχή. Το παρελθόν αντιπροσωπεύεται από ένα «τρίγωνο» – τον Φίλιπ, τη σύζυγό του Σίλβια και τον Ολιβερ, με τον οποίο ο Φίλιπ είναι ανομολόγητα ερωτευμένος. Στη σημερινή εποχή έχουμε και πάλι τρία άτομα με τα ίδια ονόματα, μόνο που τώρα ο Φίλιπ και ο Ολιβερ είναι ζευγάρι και η Σίλβια είναι η καλή φίλη του Ολιβερ, στην οποία εξομολογείται τα προβλήματά του. Εύστοχο, αιχμηρό αλλά και διασκεδαστικό, το έργο σκηνοθετήθηκε στο νέο ανέβασμά του από τον Τζέιμι Λόιντ, ο οποίος απέσπασε εξαιρετικές ερμηνείες από τους τρεις ηθοποιούς που ερμηνεύουν τους ήρωες του ’50 αλλά και του σήμερα: τον Χάρι Χάντεν-Πάτον (Φίλιπ), τον Αλ Γουίβερ (Ολιβερ) και τη Χέιλι Ατγουελ (Σίλβια). Εως τις 9 Νοεμβρίου.

Βουτιά στα βαθιά νερά της εξαπάτησης. Μια οξυδερκής κοινωνική κωμωδία για την ανάπτυξη της κουλτούρας της αποζημίωσης

 

The Guardian

Το καινούργιο έργο του Νικ Πάιν «The Same Deep Water As Me» («Στα ίδια βαθιά νερά με μένα», στο θέατρο Donmar Warehouse) εκτυλίσσεται σ’ ένα λονδρέζικο δικηγορικό γραφείο που ειδικεύεται στις αγωγές αποζημίωσης για προσωπικές βλάβες, θέμα που πιθανόν να μην ακούγεται θεατρικά ελκυστικό. Είναι όμως μια πολύ οξυδερκής κοινωνική κωμωδία για την εκθετική ανάπτυξη της κουλτούρας της αποζημίωσης, που βασίζεται σε «κατασκευασμένα» ατυχήματα: όχι τόσο ωμή όσο η ταινία του Μπίλι Γουάιλντερ «The Fortune Cookie», αλλά εξαιρετικά διασκεδαστική. Το φιλμ του Γουάιλντερ έδειχνε έναν πανούργο δικηγόρο να εκμεταλλεύεται έναν αφελή πελάτη: ο Πάιν το αντιστρέφει αυτό, δείχνοντας δύο μικροδικηγόρους, τον Χάρι και τον Αντριου, να τους «φέρνει βόλτα» ένας απατεώνας. Oταν ένας παλιός συμμαθητής του Αντριου, ο Κέβιν, εμφανίζεται και τους λέει ότι είναι θύμα μιας σύγκρουσης όπου εμπλέκεται ένα φορτηγό σούπερ μάρκετ, ο Μπάρι οσμίζεται ότι κάτι δεν πάει καλά. Ο Αντριου όμως τον πείθει να αναλάβουν την υπόθεση του οργίλου «θύματος» και στη δίκη η συνήγορος του σούπερ μάρκετ ξηλώνει σιγά σιγά τους απατηλούς ισχυρισμούς του.

«Καθρέφτης» του Τζορτζ Μπέρναρντ Σο. Το δίλημμα της Κάντιντα αποκαλύπτει πολλά για τον ίδιο

The Guardian
Η «Κάντιντα» του Τζορτζ Μπέρναρντ Σο ήταν παλιότερα ένα έργο με σταθερή θέση στο ρεπερτόριο των θεάτρων, σήμερα όμως σπανίως παίζεται. Είναι κρίμα, γιατί όπως δείχνει η εξαιρετική παραγωγή που σκηνοθέτησε ο Σάιμον Γκόντουιν στο Theatre Royal του Μπαθ, αυτό το έργο του 1895 έχει ακόμα πολλά να μας πει. Προσφέρει ένα ειρωνικό σχόλιο στο «Κουκλόσπιτο» του Ιψεν, έχει μια παράξενη συναισθηματική ένταση και, επιπλέον, μας αποκαλύπτει πολλά για την περίπλοκη ψυχολογία του ίδιου του Σο.

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η πλοκή του έργου είναι σε μεγάλο βαθμό τεχνητή. Η Κάντιντα, η κεντρική ηρωίδα, γίνεται το μήλον της Εριδος στον πόλεμο μεταξύ δύο ανδρών. Από τη μια μεριά είναι ο σύζυγός της, ο αιδεσιμότατος Τζέιμς Μορέλ, ένας ρωμαλέος, ισχυρογνώμων χριστιανοσοσιαλιστής· από την άλλη, είναι ο Γιουτζίν Μάρτσμπανκς, ένας ευέξαπτος 18χρονος ποιητής, της ρομαντικής σχολής των προ-ραφαηλιτών.

«Στη Ρωσία με αγάπη»… από το Λονδίνο

• Το ανέβασμα του «The Pride» συμπίπτει με τις διαδηλώσεις κατά των ρωσικών «αντι-γκέι» νόμων

The Guardian

Την περασμένη εβδομάδα, το Γουάιτχολ του Λονδίνου γέμισε από διαδηλωτές που διαμαρτύρονταν για τους νέους «αντι-γκέι» νόμους στη Ρωσία. Φαίνεται λοιπόν πως ήταν η πιο κατάλληλη στιγμή για το νέο ανέβασμα από τον Τζέιμι Λόιντ του βραβευμένου έργου του Αλέξι Κέιν Κάμπελ «The Pride», που πρωτοανέβηκε το 2008 και έχει θέμα τις σεισμικές αλλαγές που σημειώθηκαν στη Βρετανία, όσον αφορά τη στάση απέναντι στη σεξουαλικότητα τα τελευταία εξήντα χρόνια. Στο κλείσιμο της αυλαίας, μάλιστα, οι ηθοποιοί κρατούσαν πλακάτ που έγραφαν «Στη Ρωσία με αγάπη!».

Ωστόσο, το έργο του Κάμπελ είναι κάτι πολύ περισσότερο από προπαγάνδα: είναι ένα έργο τέχνης που αντιπαραβάλλει σκηνές από την καταπιεστική δεκαετία του ’50 με άλλες από το πιο απελευθερωμένο, αλλά ακόμη ατελές, παρόν.

Σύγχρονοι θεατές, αρχαία αινίγματα και ο ρόλος του χορού

Πώς γίνεται σήμερα αντιληπτή η τραγωδία; Ποιοι είναι αυτοί που με μια φωνή υποδεικνύουν στους ήρωες τι θα πράξουν;

• Του Βασιλη Καραποστολη*

Οι κερκίδες των αρχαίων θεάτρων γεμίζουν και πάλι με πλήθη. Οι θεατές προσέρχονται, τακτοποιούνται στις θέσεις τους, παρακολουθούν την παράσταση και επισφραγίζουν το τέλος της με ένα χειροκρότημα, που πιο πολύ και από το να ανταμείβει τους ηθοποιούς, σκεπάζει τις πολλές απορίες που γεννήθηκαν στο κοινό.

Είναι, πράγματι, αδύνατον να μην απορήσει ο σύγχρονος θεατής για τον τρόπο με τον οποίο οι ήρωες στην αττική τραγωδία βιώνουν τα πάθη τους. Τα βιώνουν φωναχτά! Τους βλέπουμε να ανακοινώνουν αυτά που εμείς θα θεωρούσαμε μύχιες υποθέσεις μας, σε μια περίεργη ομάδα συμπολιτών τους που τους περιτριγυρίζει, τους ακούει, τους θέτει ερωτήματα και τους δίνει τη γνώμη της. Είναι ο χορός, αυτό που περισσότερο από οτιδήποτε άλλο δυσκολεύεται να καταλάβει σήμερα ο θεατής. Γιατί να παρουσιάζονται οπωσδήποτε αυτοί οι μεσολαβητές; Γιατί να ανακόπτουν κάθε τόσο τη δράση;

ΦΕΝΤΕΡΙΚΟ ΓΚΑΡΘΙΑ ΛΟΡΚΑ Οικουμενική, αθάνατη η ποίησή του

 

 

• 19 Αυγούστου 1936 ο Λόρκα δολοφονείται από τους φαλαγγίτες του δικτάτορα Φράνκο

Ανθρωποι, πόθοι, πάθη, έρωτες, αγώνες, παραδόσεις, φύση ήταν ο μαγικός ιστός πάνω στον οποίο ο Φεντερίκο Γκαρθία Λόρκα ύφανε την οικουμενική, αθάνατη ποίησή του. Ο ποιητής, μέσα από την ποίησή του, «τραγούδησε» την αγάπη αλλά και το θάνατο, μίσησε το δεσποτισμό και την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο και όρθωσε το ανάστημά του σε κάθε μορφή αδικίας. Ο Λόρκα καταδίκαζε την καπιταλιστική κοινωνία και όλα όσα είχε σαν συνέπειες – την αδιαφορία για τη δυστυχία, την αποξένωση, τη φτώχεια και το ρατσισμό. Το έργο του απαγορεύτηκε στην Ισπανία μέχρι το 1953, όταν ξαναεμφανίστηκε λογοκριμένο. Μόνο μετά το θάνατο του Φράνκο το 1975, έγινε δυνατό να συζητηθεί δημόσια το έργο και ο θάνατός του.

Ο Λόρκα έβλεπε πέρα από τις περιστάσεις, αναζητώντας μια εξήγηση, με το φόβο πως η δυστυχία γύρω του δεν φαινόταν να έχει καμιά κοινωνική ή ηθική εξήγηση. Στο ποίημα «Τυφλό Πανόραμα της Νέας Υόρκης», έγραφε: «Ο αυθεντικός πόνος που κρατά τα πάντα ξύπνια είναι μια μικροσκοπική, απέραντη φωτιά στα αθώα μάτια άλλων συστημάτων». Ενώ στο «Ξημέρωμα», με θέμα πάλι τη Νέα Υόρκη, έγραφε: «Το ξημέρωμα της Νέας Υόρκης στενάζει στ’ απέραντα κλιμακοστάσια, ψάχνοντας μέσα απ’ τις γωνίες νάρδους από σχεδιασμένη αγωνία. Το ξημέρωμα φτάνει και κανείς δεν το παίρνει στο στόμα του γιατί εκεί δεν έχει αύριο και δυνατότητα ελπίδας».

«Ασκηση Επίδαυρος – Σύσσημον», παράσταση εν εξελίξει…

Copyright: Kamvas Productions

H Εταιρεία Θεάτρου Χώρος – Σίμος Κακάλας παρουσιάζει την παράσταση «Ασκηση Επίδαυρος – Σύσσημον», στις 31 Αυγούστου, στην Επίδαυρο. Η καινούργια δουλειά της ομάδας βασίζεται στο ποιητικό κείμενο του Νίκου Παναγιωτόπουλου, το «Σύσσημον ή Τα Κεφάλαια», που κυκλοφόρησε τα τέλη του 2006. Πρόκειται για ένα ποιητικό κείμενο που καταδύεται στη μνήμη του τόπου, ανατρέχει στην ιστορία της ελληνικής γλώσσας, στην πάλη της καθημερινότητας με τη λογιοσύνη, στην ουσία – τελικά – της Υπαρξης. Το κείμενο αυτό εμπλουτίστηκε με αποσπάσματα από τον Οιδίποδα Τύραννο (μετάφραση Ν. Παναγιωτόπουλου), θέλοντας να μιλήσει για την προσπάθεια του ανθρώπου να οδηγηθεί στην αυτογνωσία. Πρόκειται για μια δουλειά εν εξελίξει, με χορό, ηθοποιούς και μουσικούς επί σκηνής. Μια άσκηση που την ίδια στιγμή είναι παράσταση και η οποία θα συνεχίσει να εξελίσσεται και μετά τη λήξη της.Κείμενα: Αισχύλος, Σοφοκλής, Ευριπίδης, Νίκος Παναγιωτόπουλος (Σύσσημον ή Τα Κεφάλαια). Σκηνοθεσία/ Επεξεργασία κειμένου Σίμος Κακάλας. Κοστούμια Κέννυ ΜακΛέλαν. Μάσκες Μάρθα Φωκά. Φωτισμοί Περικλής Μαθιέλλης. Ηθοποιοί: Ελενα Μαυρίδου, Δήμητρα Κούζα, Δήμητρα Λαρεντζάκη, Βασίλης Παπαγεωργίου, Βαγγέλης Κρανιώτης. Μουσικοί: Κωστής Κυριτσάκης, Γιάννης Παπαδόπουλος, Χρήστος Μπάρμπας. Τιμές εισιτηρίων Ζώνη Α: 15 ευρώ. Ανω διάζωμα: 10 ευρώ. Φοιτητικό, ανέργων, ΑΜΕΑ: 5 ευρώ.

ΕΥΡΩΠΑΙΚΟ ΦΕΣΤΙΒΑΛ «WORLD CRISIS THEATRE». Ο «Κύκλωπας» της κρίσης

Υπάρχει θέατρο για την παγκόσμια οικονομική κρίση; Το ευρωπαϊκό πρόγραμμα Culture «World Crisis Theatre» και το Κέντρο Κλασικού Δράματος και Θεάματος του Παντείου Πανεπιστημίου δίνουν την απάντηση στο τριήμερο φεστιβάλ που θα παρουσιαστεί την Παρασκευή, το Σάββατο και την Κυριακή στο Μικρό Θέατρο της Αρχαίας Επιδαύρου.

Η Ελλάδα συμμετέχει στο φεστιβάλ με το «Cyclops – Survival», την Παρασκευή στις 10.00 μ.μ.

Στο φεστιβάλ, που «τρέχει» ο δραστήριος θεσμός του Παντείου, ομάδες που ασχολούνται με τις παραστατικές τέχνες από πέντε χώρες της Ευρωπαϊκής Ενωσης (Ελλάδα, Γαλλία, Γερμανία, Ιταλία και Πορτογαλία) ανεβάζουν έργα με κύρια θεματολογία την παγκόσμια οικονομική κρίση.

Με αντικείμενο του προγράμματος την ανάδειξη κοινωνικών φαινομένων και θεμάτων ανθρώπινης συμπεριφοράς που προκύπτουν ως συνέπειες της συνεχιζόμενης οικονομικής κρίσης στην Ευρώπη, η συνεργασία αυτή έχει ως κύριο στόχο την προαγωγή εργαλείων για τη διαμόρφωση της ευρωπαϊκής ταυτότητας μέσα από την τέχνη.

Το φεστιβάλ ξεκινά την Παρασκευή με τη γαλλική συμμετοχή. Ο θεατρικός σκηνοθέτης Μπρούνο Φρέισνετ παρουσιάζει ένα απόσπασμα από το έργο «The Power of Yes» του πολυβραβευμένου Βρετανού συγγραφέα, σεναριογράφου και σκηνοθέτη, Σερ Ντέιβιντ Χέαρ. Πρόκειται για θεατρική μεταφορά της έρευνας που έκανε ο Χέαρ σχετικά με τις επιπτώσεις της οικονομικής κρίσης και η οποία περιλαμβάνει συνεντεύξεις από κορυφαίους οικονομολόγους, δημοσιογράφους και μεγαλοεπενδυτές, όπως ο Τζορτζ Σόρος.